Ήταν η τελευταία παρέλαση της Χαράς Νικοπούλου με τα παιδιά του μειονοτικού σχολείου του Μεγάλου Δερείου, είχε το δικό της συμβολισμό ανήμερα της 25η Μαρτίου γιατί συνδυάστηκε με την μεγάλη εθνική γιορτή της απελευθέρωσης του έθνους. Εκεί που έβλεπε κανείς τον μόχθο των δασκάλων αλλά και την προσπάθεια των πομακόπουλων της περιοχής να ανταποκριθούν σε άριστο βαθμό. Ντυμένα με τις σχολικές στολές και την γαλανόλευκη στα χέρια, παρέλασαν ακούγοντας το εμβατήριο από το μικρόφωνο και μετά συμμετείχαν στην κατάθεση στεφάνων, στην απαγγελία των ποιημάτων, στα τραγούδια που έλεγαν συνοδεία ακορντεόν που έπαιξε η κ. Νικοπούλου, ενώ τελετάρχης ήταν η εκπαιδευτικός Ζαφείρω Σουμάκα και ουσιαστικό ρόλο είχε η δασκάλα Ελπίδα Τζώρτζη, που επίσης δέχθηκαν τα συγχαρητήρια όλων. Την εκδήλωση παρακολούθησαν ο ιμάμης Αμέτ Ναζίφογλου, εκπρόσωπος του αστυνομικού τμήματος Μικρού Δερείου, αντιπροσωπεία της Πανκύπριας Ένωσης φοιτητών, πολιτευτές του ΛΑΟΣ, εκπρόσωποι των Βορειοηπειρωτών και πλήθος κόσμου, αφού συμμετείχαν οι γονείς όλων των παιδιών και οι ελάχιστοι χριστιανοί κάτοικοι του χωριού.
Στην ομιλία της η Χαρά Νικοπούλου ήταν ουσιαστική και αναφέρθηκε στα γεγονότα της επετείου λέγοντας: «Άλλη μια φορά η πατρίδα μας πανηγυρίζει για δύο χαίρε, το χαίρε και χαριτωμένη και το χαίρε ω χαίρε λευτεριά. Το δεύτερο χαίρε αναφέρεται στα μεγαλεία της ελευθερίας του γένους μας. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453, η μαύρη νύχτα της σκλαβιάς κάλυψε τον εθνικό ορίζοντα και το όνομα της Ελλάδας έσβησε από τους χάρτες της υδρογείου. Μια ανίκητη ελπίδα και μια ακίνητη πίστη ρίζωσαν βαθιά στην ψυχή του έθνους, από την ίδια θλιβερή και μαύρη εκείνη ημέρα. Η ελπίδα και η πίστη για την απελευθέρωση δεν έσβησαν από τις καρδιές των Ελλήνων. Έμειναν κρυμμένα στα στήθη τους, έγιναν τραγούδι και ύμνος, που τον έψελναν σιγανά τα χείλη του ραγιά στην Παναγιά, «σώπασε κυρά δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι».
Ο πρωτεργάτης της εθνεγερσίας του 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στα απομνημονεύματα του αναφέρεται στην αιώνια προσπάθεια των Ελλήνων για ελευθερία, λέγοντας «εμείς ποτέ δεν υποκύψαμε, δεν κάναμε συνθήκη με τον Τούρκο, στρατός μας τα παλικάρια μας που ανέκαθεν πολεμούσαν τον Τούρκο και κάστρα μας τα βουνά». Οι δάσκαλοι του γένους και απλοί μορφωμένοι, από τον Άγιο Κοσμά Αιτωλό μέχρι τον απλό παπά του χωριού και τον καλόγερο, δίδαξαν τα Ελληνικά γράμματα στο κρυφό σχολειό, τόνωσαν το εθνικό μας φρόνημα και προέτρεπαν τον λαό να επαναστατήσει για να διώξει τον ξένο δυνάστη. Και ο λαός ξεσηκωνόταν κάθε ημέρα. Έτσι εμπνευσμένοι Έλληνες, ο Αθανάσιος Τσακάλωφ από την Ήπειρο, ο Νικόλαος Σκουφάς από την Άρτα και ο Εμμανουήλ Ξάνθος από την Πάτμο, ως πρωτεργάτες ίδρυσαν την φιλική εταιρία με τις συντονισμένες προσπάθειες της οποίας οργανώθηκε το έθνος για την τελική αναμέτρηση με τον δυνάστη.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πρώτος ξεκίνησε την επανάσταση στην Μολδοβλαχία, ξεσηκώνοντας μέγα πλήθος Ελλήνων που υπήρχαν εκεί, ζήτησε την Ρωσική συνδρομή χωρίς αποτέλεσμα, το Τσαρικό διάταγμα αποκηρύσσει το κίνημά του στην Μολδοβλαχία, η ανταρσία του Αλή Πασά που ταλαιπώρησε αρκετά την Οθωμανική αυτοκρατορία θεωρήθηκε η κατάλληλη στιγμή για τον αποφασιστικό ξεσηκωμό. Το καρυοφύλλι και το γιαταγάνι του κλέφτη και του αρματολού ενωμένα σπάνε την αλυσίδα της σκλαβιάς, ξεπετάγονται τότε ο Παπαφλέσσας, ο Γέρος του Μοριά, ο Καραϊσκάκης. Μπαρουτοκαπνισμένοι καπεταναίοι πέρα στην θάλασσα, η Μπουμπουλίνα, ο Κανάρης, ο Μιαούλης και πιο πάνω οι Μακεδόνες Φαρμάκης, Ολύμπιος, Καρατάσος, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Μάρκος Μπότσαρης και χιλιάδες άλλες ηρωικές μορφές που συνθέτουν τον εθνικό μας πίνακα πρωταγωνιστούν στην επανάσταση του 1821. Έτσι στις 25 Μαρτίου του 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μαζί με τους οπλαρχηγούς Ανδρέα Λόντο και Ανδρέα Ζαϊμη κήρυξαν την επανάσταση στην Αγία Λαύρα, κοντά στα Καλάβρυτα. Από την Πελοπόννησο η επανάσταση διαδόθηκε σε ολόκληρη την υπόδουλη Ελλάδα με ένα σύνθημα «Ελευθερία ή θάνατος», ήρθε η ώρα της επανάστασης.
Η θυσία του Διάκου στις 22 Απριλίου 1821, το χάνι της Γραβιάς στις 8 Μαΐου, η κατάληψη της Τρίπολης στις 23 Σεπτεμβρίου και η καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια στις 26 Ιουνίου 1822, αποτέλεσαν γεγονότα που εδραίωσαν την θέληση για λευτεριά. Εκτός από τις επιτυχίες, υπήρξαν και αποτυχίες και μεγάλες καταστροφές. Η καταστροφή της Χίου, στις 31 Μαρτίου 1822, η συντριβή των Ελλήνων στην μάχη του Πέτα της Ηπείρου στις 4 Ιουλίου 1822, η δυσμενής εξέλιξη της επανάστασης στην Μακεδονία μετά από τις πρώτες επιτυχίες και αλλού, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ευτυχώς όμως ο θεός είχε υπογράψει την λευτεριά της Ελλάδος και δεν πήρε πίσω την υπογραφή του, όπως έλεγε ο γέρος του Μοριά.
Ο Έλληνας είχε πάρει την απόφαση, «ελευθερία ή θάνατος». Οι Έλληνες είτε πλούσιοι ήταν, είτε φτωχοί, είτε μορφωμένοι, είτε αμόρφωτοι, ήταν γνήσια ενωμένοι αγωνιστές. Τελικά η εθνεγερσία των Ελλήνων του 1821 πέτυχε την αναγέννηση της Ελλάδας με το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Δεν πρέπει λοιπόν να λησμονούμε ποτέ, οι σημερινοί Έλληνες, ότι οφείλουμε την ελευθερία, την εθνική μας υπόσταση και υπερηφάνεια, την πρόοδο και την ευημερία μας στους αγώνες και τις θυσίες των αγωνιστών του 1821».
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Η γιορτή στηρίχθηκε στα παιδιά του δημοτικού σχολείου Δερείου όλων των τάξεων που ευλαβείς προσκυνητές, οι μαθητές του μειονοτικού σχολείου Μεγάλου Δερείου έκλεισαν νοερά το γόνυ μπροστά στους τάφους των αθάνατων νεκρών και υψώνουν με ευγνωμοσύνη το νου και την καρδιά τους στους ελευθερωτές, στους ήρωες και μάρτυρες των ηρωικών αγώνων του 1821, τους ατενίζουν με υπερηφάνεια γιατί κράτησαν μέχρι τώρα αυτά που τους παρέδωσαν και τους υπόσχονται ότι είναι έτοιμοι και στο μέλλον να υποστούν κάθε θυσία για να υπερασπιστούν τα όσια και τα ιερά της Ελλάδας και να διατηρήσουν κάθε σπιθαμή του Ελληνικού χώρου, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις ντροπιαστικές δηλώσεις των σημερινών αρχόντων πως δήθεν απωλέσαμε την εθνική μας κυριαρχία λόγω οικονομικής κρίσης. Οι 39 μαθητές του Mεγάλου Δερείου ως γνήσιοι Έλληνες, εξέφρασαν το ευχαριστώ τους στους ήρωες του ’21, απαγγέλλοντας τα ποιήματα που έμαθαν και αφιέρωσαν στις μεγάλες μορφές της επανάστασης αλλά και σε κάθε ξένο που επιβουλεύεται την Ελλάδα.
Συγκίνησε το θερμό χειροκρότημα, προκάλεσε το τραγούδι «Αρνιέμαι» που αποτυπώνουμε μια στροφή του. «Αρνιέμαι να είσαι εσύ και να μην είμαι εγώ που την δική μου μοίρα διαφεντεύεις, με την δική μου γη και το νερό, αρνιέμαι οι άλλοι να κρατάνε τα σχοινιά, αρνιέμαι να έχω σκέψη να σωπαίνει, αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά. Αρνιέμαι στους Τούρκους να δηλώσω υποταγή, αρνιέμαι σε οποιονδήποτε να δώσω απ’ την δική μου γη, μια σπιθαμή». Η Xαρά Νικοπούλου έχοντας στο πλευρό τον σύζυγό της Ηλία Ελευθεριάδη, φωτογραφήθηκε με τα παιδιά του σχολείου, είχε εγκάρδια συνομιλία με τους γονείς τους, ενώ όπως πληροφορηθήκαμε από το νέο εκπαιδευτικό έτος θα είναι σε σχολείο του 3ου διαμερίσματος Θεσσαλονίκης αποχαιρετώντας το Δέρειο.
Μελαχροινή Μαρτίδου
Πηγή/Source:Δημοσιογραφικός Οργανισμός Χρόνος
No comments:
Post a Comment